تعارفات و تحریفات انجمن راه «کارگر» (3)

محمد رضا شالگونی

فیدل کاسترو
کسی که تا آخرین نفس

 به عدالت اجتماعی وفادار ماند

ویرایش و تحلیل از

یدالله سلطان پور

کوبا به لحاظ اقتصادی هنوز کشور فقیری است

·        محمد رضا شالگونی با نورالدین کیانوری، از خیلی نظر ها، فرق چشمگیری ندارد.

·        چه رسد به تفاوت و تضاد.

·        طنز تاریخ معاصر شاید همین باشد.

·        سرسخت ترین منتقد حزب توده، پیگیر ترین مقلد حزب توده است:

1

·        حزب توده احتمالا به تقلید از احزاب استالینیستی دیگر و در رأس آنها حزب استالینیستی شوروی، «اتک» (دامن)  خدا را رها کرده بود و از «توتک» (نی) احزاب و انجمن های رنگارنگ طبقه حاکمه ارتجاعی گرفته بود.

·        این طرز «تفکر» و روش و رفتار در حزب توده سابقه ای دیرین داشته است.

·        یکی از مهمترین دلایل این روش و رفتار، فقدان بردباری توده ای و حل عجولانه مسائل از ریز تا درشت است.

·        مهمترین مسئله برای حزب استالینیستی توده، تسخیر فوری و به هر قیمت قدرت سیاسی بود.

·        به همین دلیل کسب و کار حزب توده، جست و جوی خستگی ناپذیر همدست با هر کیفیت و به هر قیمت برای تسخیر قدرت سیاسی بوده است.

·        هم شعار «تفاوت در «اندیشه» و وحدت در عمل» حزب توده و هم دفاع احمقانه و مفتضحانه اش از اجامر جماران و جمکران را باید در پرتو این «دکترین» استالینیستی درک کرد و توضیح داد.   

2

·        انجمن راه «کارگر» و محمد رضا شالگونی از این بابت کمترین فرقی با حزب توده و نورالدین کیانوری و غیره ندارد.

·        این انجمن احتمالا نه جهان بینی دارد، نه پرنسیپ و نه خط مشی اصولی روشن.

·        این انجمن نیز برای تسخیر قدرت سیاسی، دنبال همدست با هر کیفیت و به هر قیمت می گردد:

·        فرق نمی کند که این همدست، کمونیسم کارگری باشد، آنارشیسم باشد، تروتسکیسم باشد، چریک های فدائی فئودالی سابق و بورژوائی حی و حاضر باشد، بریده های حزب توده باشد و یا آوانتوریسم سر کوچه ای و سر کوهی باشد.

3

کوبا به لحاظ اقتصادی هنوز کشور فقیری است

·        عجب جمله ترفند آمیزی:

·        کوبا فقط بلحاظ اقتصادی کشور فقیری است.

·        اگر کسی بپرسد که از چه لحاظ کشور غنی و ثروتمندی است، شالگونی حتما خواهد گفت، بلحاظ علمی، فنی، فکری، فرهنگی، هنری و الی آخر.

·        کسی که اکنون کوبا را کشور فقیر معرفی می کند، درست همان کسی است که قبلا ادعای زیر را کرده است:

کارنامه سیاسی او (فیدل کاسترو)،

ـ خواه ناخواه ـ

 نموداری است از

ترازنامه سوسیالیسم قرن بیستم،

به ویژه (سوسیالیسم) در کوبا

·        این اما به چه معنی است؟  

4

کوبا به لحاظ اقتصادی هنوز کشور فقیری است

·        این گزارش شالگونی از کوبا با توجه به ادعای پیشین او، عینا و عملا، بدان معنی است که سوسیالیسم قرن بیستم که الگویش شکست خورده و همان سوسیالیسم قرن بیستم که الگویش در کوبا جان از مهلکه بدر برده، «فقیر بودن به لحاظ اقتصادی» است.

5

کوبا به لحاظ اقتصادی هنوز کشور فقیری است

و در شش دهه گذشته بیش از هر کشور دیگری

در محاصره اقتصادی بی رحمانه امپریالیسم امریکا ضربه دیده 

·        بر منکرش لعنت و بر خلق کوبا و حزب کمونیست کوبا صد آفرین و احسنت.

·        ولی اولا کشور بلحاظ اقتصادی فقیر را به هیچ طریق و ترفندی نمی توان سوسیالیستی جا زد.

·        ثانیا فقر کشوری را نمی توان فقط با «محاصره اقتصادی امپریالیسم» ماستمالی، سمبل و توجیه کرد.

·        فقر کوبا بی تردید علل طبیعی و اجتماعی ـ اقتصادی و سیاسی و فکری و برنامه ای داشته است.

·        فقر در هر صورت نشانه سطح نازل توسعه نیروهای مولده و ناشی از سطح نازل توسعه نیروهای مولده است.

·        مراجعه کنید به دیالک تیک نیروهای مولده و مناسبات تولیدی در تارنمای دایرة المعارف روشنگری

6

 اما دولت کوبا در بدترین شرایط کوشیده است

 از حقوق برابر شهروندان کشور برای داشتن حداقل تغذیه لازم ،

 آموزش، بهداشت و مسکن پاسداری کند.

·        «تحلیل» رئیس انجمن راه «کارگر» از جامعه کوبا، حتی عینی نیست، چه رسد به اقتصادی ـ سیاسی بودن و ماتریالیستی ـ تاریخی بودن.

·        فقر کوبا باید مورد بررسی اقتصادی ـ سیاسی و ماتریالیستی ـ تاریخی  قرار گیرد و حزب کمونیست کوبا و در رأس آن فیدل کاسترو از این بابت مورد ارزیابی عینی و علمی قرار گیرد.

·        سوسیالیستی جا زدن کشور فقیری فقط می تواند به آبرو ریزی سوسیالیسم منتهی شود.

·        گداخانه را ـ به هر نیتی ـ جامعه سوسیالیستی جا زدن فرمی از تحریف سوسیالیسم است.

7

·        درایت و تدبیر و عظمت شخصیتی و اخلاقی ـ فکری فیدل کاسترو، حزب کمونیست کوبا و بویژه توده های مولد و زحمتکش شریف این کشور در حفظ خودمختاری (استقلال نظری و عملی) خویش و در عدم تمکین به امپریالیسم پس از فروپاشی مهمترین حامی اش، اتحاد شوروی است.

·        فیدل کاسترو، حزب کمونیست کوبا و بویژه توده های مولد و زحمتکش شریف این کشور از این بابت سرمشق بی بدیل و الگوی بی همتائی اند.

8

و در این زمینه

دستاوردهای بسیار ارزشمندی دارد که

حتی دشمنان کاسترو نمی توانند آن را انکار کنند.

·        شنیدن کی بود، مانند دیدن.

·        دشمنان بشریت در رسانه های تمام ارضی (گلوبال) شان فقط ذلت مردم کوبا را تماتیزه می کنند (موضوعیت می بخشند.)

·        ما از دیدن مردم کوبا در تشییع خاکستر کاسترو دچار حیرت شدیم.

·        چون برای اولین بار چشم مان در کوبا به کسانی افتاد که شباهتی به گدایان و دریوزگان و ذلیلان مفلوک و بدبخت نداشتند که در رسانه های امپریالیستی دیده بودیم.

۲  

هر سخنی در باره نظام سیاسی کوبا و

سوسیالیسم قرن بیستم

به طور کلی،

خواه ناخواه ،

 بلافاصله روی بزرگ ترین ضعف آن متمرکز می شود،

یعنی نبودِ دموکراسی و آزادی.

هر نوع طفره رفتن از این حقیقت

و پیچاندن بحث در باره خصلت طبقاتی دموکراسی و توخالی بودن دموکراسی بورژوایی،

جز واگذار کردن حیاتی ترین سنگرهای پیکار طبقاتی

به بهره کشان

نتیجه ای نداشته و نخواهد داشت.

·        تز دوم رئیس انجمن راه «کارگر» طولانی تر است و باید بند به بند، نخست تجزیه و بعد تحلیل شود:   

1  

هر سخنی در باره نظام سیاسی کوبا و

سوسیالیسم قرن بیستم

به طور کلی ،

خواه ناخواه ، بلافاصله روی بزرگ ترین ضعف آن متمرکز می شود ،

یعنی نبودِ دموکراسی و آزادی.

·        بنظر شالگونی، بزرگ ترین ضعف نظام سیاسی کذائی ( و نه نظام اجتماعی ـ اقتصادی)  کوبا و دیگر جوامع به اصطلاح سوسیالیستی سابقا موجود، همان است که رسانه های طبقه حاکمه امپریالیستی شب و روز به خورد خلایق می دهند:

·        فقدان آزادی و دموکراسی  

2

هر سخنی در باره نظام سیاسی کوبا و

سوسیالیسم قرن بیستم

به طور کلی ،

خواه ناخواه ، بلافاصله روی بزرگ ترین ضعف آن متمرکز می شود ،

یعنی نبودِ دموکراسی و آزادی.

·        آدم باید خیلی حواس پرت و حتی از مرحله پرت باشد که به این دام ایده ئولوژیکی رئیس انجمن راه «کارگر» و رسانه های تمام ارضی عوامفریب امپریالیسم بیفتد تا ضعف کوبا و کشورهای به اصطلاح سوسیالیستی را فقدان دموکراسی و آزادی بداند.

·        سؤال این است که ضعف این کشورها چه بوده است و دلایل شکست آنها چه بوده است؟

ادامه دارد.