شعری از مجید نفیسی (60)

کویت، کویتِ من

(۱۲ ژانویه ۱۹٨۶)

سرچشمه:

اخبار امروز 

  

·        در پایاب های دریا سرگردان شدیم

·        و روح مان از کدورتِ آب آکنده شد.

·        با تلخیِ خیانتِ ناخدا در دهان

·        امیدها بر سر دست گرفتیم

·        و رو به ساحل فریاد کشیدیم:

·        «آنک جاده ها و شهرها!

·        آنک کاکلِ جنبانِ نخل ها!»

·        آیا این سوسوی نور می توانست

·        شب تاریک ما را روشن کند؟

·        در کپَرهای کوچک، کف به کف خفتیم

·        تا پالیسِ بیابان در خواب

·        جان مان را نرباید.

·        افسوس، در بیداری

·        غول های سیمانی

·        و شلاقِ شُرطه ها

·        روح مان را درهم شکست.

·        در کویت

·        همه ی بوها به هم آمیخته بود:

·        بوی جین های تا نخورده

·        بوی کنیاک و ویسکی

·        بوی شوریِ تن ما پیش از کار

·        بوی شوریِ تن ما پس از کار

·        بوی نفت، نفت، نفت.

·        عاقبت، روز موعود فرارسید

·        و بارشِ نور، چشمان ما را خیره کرد.

·        مهاجرانِ سرزمین های دور

·        فرزندانِ رنج و فقر

·        از همه سو گرد آمدند

·        و دسته های راه پیمایان

·        چون گل های صحرایی روییدن گرفت:

·        «به هر کس سهمی از پول نفت!

·        به هر کس سهمی از پول نفت!»

·        نفت اما از دل زمین

·        و خون در رگ های ما

·        هر دو از یک قلب می تپید.

·        اینک به آبادی خود باز می گردیم

·        هر یک با دو بسته سیگار،

·        داغ های تازه

·        و درد کهنه ی سوزاک،

·        بیمِ دریا در پس،

·        هولِ بیابان در پیش

·        و فریادی از میانِ ما:

·        «آه! کویت، کویتِ من!

·        آیا آب های خلیج

·        تو را برای همیشه

·        در خود دفن کرده است؟»

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری