شعری از مجید نفیسی (23)

 در میان دو زن

 (نهم اکتبر ۱۹۹٣)

·        هیچ کس اندوه مرا زمزمه نمی کند

·        و من به تنهایی

·        در تاریکی پلک می زنم.

·        اینجا خوابیده ام

·        در کنار زنی که مرا دوست ندارد

·        و به زنی می اندیشم

·        که امروز با او علف می کشیدم.

·        در علفزار یکدیگر را دنبال می کردیم.

·        با یک دست سُرین او را در بر گرفتم

·        و با دست دیگر پیراهنش را بالا زدم

·        تا شکم های مان گرمای یکدیگر را بنوشند.

·        موی پُرپیچش بینی ام را می آزارد

·        و دستی که زیر سر نهاده ام

·        مور مور می شود.

·        چشمهایش بسته است.

·        دست دیگرم از کمرگاهش بالا می رود

·        و پستان های سخت پیچیده اش را می جوید.

·        دستم را پس می زند

·        و زیر لب می گوید:

·        «خسته ام.

·        خوابم می آید.»

·        نه، شادیِ آن رنگ ها رهایم نمی کند.

·        همه چیز خود را در رنگ شستشو می داد:

·        آبیِ جین و سرخیِ ژاکت

·        و سفیدی گلو و پستان های کوچکش.

·        آفتاب پَرپَر می زد

·        و شب آماده ی فرود بود.

·        گفت:

·        نگاه کن،

·        اینک هزاران سبز می بینی.»

·        دستی را که به خواب رفته

·        از زیر سر برمی دارم

·        گونه ی او را می بوسم

·        به پهلو می چرخم

·        و از کنار زنی که مرا دوست ندارد

·        دور می شوم.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری