شعری از مجید نفیسی (22)

 در همبستگی با مردم پاریس و بیروت

شمشیر در حوضخانه

(۴ ژانویه ۱۹٨۷)   

·        در این خانه شمشیری است

·        که پدر، یادگار دوره ی باستان می داند.

·        من آن را در خلوت خدایی حوضخانه دیدم

·        و پنداشتم که نقش بی آزاری است

·        بر پرچم سبزِ خوشرنگِ الله.

·        یک غروب به وقت افطار

·        به حوضخانه رفتیم.

·        شبِ «قدر» بود.

·        فواره ی کوچک، با خود نجوا می کرد.

·        پدر در کنار آبنما وضو ساخت

·        و رو به قبله ایستاد

·        و من به سوی سماور جوشان،

·        بشقاب رنگینک و دیسِ سبزی و نان.

·        از قنداغی که از لب های خشکیده اش فرو می رفت

·        هُرمِ خدایی به هوا می خاست

·        و از زمزمه ی دلنشینِ کتاب دعایش

·        نویدِ یکرنگیِ دلخستگان.

·        از ریاضتِ تن، چشم هایش می درخشید

·        و به هر چیز که می نگریست

·        آن را مجذوب خود می کرد.

·        ایستادم و به این همه زیبایی رکوع کردم.

·        اگر راز و نیاز من آن شب پذیرفته می شد

·        جز این سفره ی گسترده ی شادکامی

·        چه آرزویی در دل داشتم؟

·        پس بی اختیار سر به دامانش گذاشتم

·        و در رؤیای بهشتی خود به خواب رفتم.

·        ناگهان شمشیرِ برهنه، جان گرفت.

·        مجاهدی چست و چالاک

·        آن را در رقصی بی وقفه به اطراف می چرخاند

·        و از کناره ی لباده ی بلندش

·        لشگری از مؤمنین به هوا می خاست.

·        زمزمه ی آرام بخشِ سماور

·        به فریاد های مهیبِ غزوات می گرایید،

·        چایِ خوشرنگ به خون

·        و دانه های پُر شهوتِ خرما

·        به دلِ زنده ی آدمی.

·        در این غوغای بزرگ، پدر را شناختم

·        که این بار ندا می داد:

·        «قاتلوا فی سبیل الله

·        قاتلوا فی سبیل الله! »

·        بر خود لرزیدم

·        و خوابم نیمه کاره ماند.

·        پدر پشت به مخده ی مخملی

·        خفته می نمود.

·        دانه ای خرما برداشتم

·        و او را در کابوسش

·        تنها گذاشتم.

·         

·        در این حوضخانه شمشیری آویزان است

که پدر آن را یادگار دوره ی باستان می داند.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری