شعری از مجید نفیسی (4)

پنج پاره ی یک میلاد

سرچشمه:

اخبار امروز

پاره ی سوم

·        می دانم که مرا با دست های خود به گور خواهی سپرد

·        جسد من از هم اکنون بر شانه های کوچک تو سنگینی می کند.

·        انگشتان بیقرارت که امروز حمایلِ شیشه های شیر تو ست

·        فردا دسته ی بیلِ دفن مرا خواهند فشرد.

·        ناله هایت که این بار از دردِ عرق سوزِ پا برمی خیزد

·        در گوش من به شیونِ روزی می ماند که در سوگ من خواهی گریست

·        و فواره ی آبت که این چنین غافلگیرانه از نرگی کوچکت پاشیده می شود

·        و سراپای مرا خیس می کند

·        در چشم من به آب کوزه ای می ماند که بر گور من خواهی ریخت.

·        نمی خواهم خود را به مرگ واگذارم

·        ولی یکدم به چشمان نافذ این کودک بنگرید،

·        آیا همو نیست که در یک بعد از ظهر گرم تابستان

·        بر خاک من خیره خواهد شد؟

·        من بوی این شیر تازه را با بوی خاکِ نوگشوده اشتباه می کنم

·        کنف را با کفن

·        و ننو را با تابوت.

·        با اینهمه شاید پس از مرگ، زندگی کنم

·        از همین راه بازگردم

·        و هر جمعه عصر به عادتِ پدر

·        که به سر خاکِ پدر بزرگ می رفت

·        در تنِ این پسر به سر خاک خود بیایم.

·        پس چرا اکنون گوش به زندگی نبندم؟

·        تو سراپا دهانی

·        و ترنمِ شیر خوردنت زیباترین سرودِ زندگی است.

·        هر قطره ای که فرو می بری

·        با نَفَسی جواب می دهی

·        و در میانه ی هر بطری

·        گریزگاهی می جویی،

·        تا لثه های خسته و زبان بیقرارت را

·        آسایشی دهی.

·        ایکاش انگشت کوچکی بودم

·        در دهانِ خواهش های ساده ی تو.

·        ایکاش لبخندی بودم

·        بر لب های شکفته از رضایت تو.

·        پاهایت انتهای آرزومندی من است

·        و دست هایت چفته ی بی شکستِ اعتمادها.

·        هر شب که به صدای تو از خواب می جهم

·        تا شیشه ی شیرت را گرم کنم،

·        بیداری خود را در تو می یابم.

·        این شیشه ها بیهوده پُر و خالی نمی شوند.

·        صدای نفس های تو گواهی می دهند.

·        ای مرگ، گوش کن،

·        من انتقام خود را از تو

·        این چنین  می گیرم.

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری