شعری از محمد زهری (22)

از مجموعه برای هر ستاره

(تهران  ـ شهریور ۱۳۴۲) 

با سپاس از

مسعود

  

16

 

کوچک شوشتری

·        پیر ما روزی سخن حق می خواند

·        بر سر این آیت شد:

·        «وَلَکم فِی ال٘قِصاصِ حیوة یا اولِی الاَلباب.»

·        چشم گریان را، با دست نهفت

·        گفت:

·        «همه این آیت را خواندیم و

·        خواندیم،

·        اما،

·        کس قصاص حلاّجَک را

·        - که سر دار از او گشت بلند –

·        نگرفت.»

17

·        در تب و تابِ سَماع،

·        یکی از یاران - در صورت، نه در سیرت –

·        آنقدر «حق»،

·        «حق»،

·        «حق»، گفت،

·        که ز خود بیرون شد.

·        پیر ما، با خشم، اشارت فرمود،

·        تا به مجلس به در اش (از مجلس به بیرون بردند) بردند.

·        گفت:

·        «این نه اهل است.

·        خام،

·        می گوید، بی کردار.

·        پخته،

·        می جوید، بی گفتار.»

18

·        موسم سبزهٔ فروردین بود.

·        مرغ مستی از شاخهٔ انبوه زبان گنجشک،

·        خانقاه ما را

·        غرق در ولولهٔ دستان ساخت.

·        پیر ما را،

·        ناگاه،

·        وقت، خوش گشت.

·        زیر لب بیتی را زمزمه کرد:

·        «ای که در چلّهٔ تاریک زمستان هستی،

·        باد، از روزنه، پیغامِ گل آورد تو را

·        روز بی تابی و بی خویشی درویشان است،

·        برخیز.»

19

دل دل کردن

یعنی آه و ناله کردن

·        پیر ما، هر نوبت،

·        در مناجات، چنین می فرمود:

·        «ای حق، حق،

·        دلی ارزانی دار

·        که شوم بی دل و دل دل نکنم.»

20

·        پیر ما می گفت:

·        «هرکه یک گام به آزار فرودستان بردارد،

·        طاعت کامل یک عمرش، باطل می ماند.»

 ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری