شعری از محمد زهری (18)

 

از مجموعه برای هر ستاره
(تهران  ـ شهریور ۱۳۴۲)

با سپاس از
 

 

مسعود

3
وعید
ضد نوید
یعنی وعده ناگوار

·     خانه ای در آتش می سوخت،
·        پیر ما
·        ـ چون دگران ـ
·        آب بر آتش می ریخت.

·        از قضای بد،
·        شعله بر دامن او آویخت.

·        گر نبود،
·        مدد باری و یاری،
·        بیم آن بود که آتش به دل ما افتد

·        پیر ما گفت:
·        «ای خداوندان،
·        هیچ از آن آتش
·        ــ که وعید است ــ
·        نمی ترسید؟»

4
خلقان
جمع خلق

·        پیر ما با یاران
·         رودباری را به تماشا ماندند.

·        ناگهان، غلغله‌ٔ خُلقان، از همهمه‌ٔ آب،
·        فراتر رفت.

·        از سر پل،
·        مردانی ــ غرق در فولاد ــ
·        می ‌گذشتند.

·        پیر ما پرسید:
·        «این غیوران چه کسانند؟»

غازی
جنگاور

·        پاسخش گفتند:
·        «غازیان اند.»

·        پیر ما پرسید:
·         به کدامین سوی شتابانند؟»

اصله
درخت، بن، ریشه

·        باز گفتند:
·        «رو به اقصای جهان دارند:
·        کافرستانی،
·        که در آن اصله‌ٔ بیداد تناور گشته است.»

·        پیر ما گفت:
·        « وای‌ِ شان باد ، نزدیک رها کرده و بر دور روان اند.»

ادامه دارد.
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری