پروفسور
دکتر هورست هولتسر
فصل هشتم
علوم
اجتماعی / جامعه شناسی
برگردان
شین میم شین
بخش
دوم
اثبات
حاکمیت پسا انقلابی بورژوازی
سن
سیمون و کومته
ادامه
پیشکش
به
پروفسور
پهلوان پرولتاریا
امیر
حسین آریان پور
(۱۲۹۵
ـ ۱۳۶۸)
30
·
برای درک «ایندوستریالیسم» (صنعتگرائی)
سن سیمون و نقد موضع فکری او باید به تعیین فرم اجتماعی مشخص و حلاجی آن پرداخت.
31
·
«سوسیالیسم ایدئال» و یا «ایدئالیسم سوسیال»
سن سیمون، بی کمترین تردید دفاع آشکار از صعود بورژوازی و حاکمیت آن را نمودار می
سازد.
32
·
جنبه تاریخی ـ مترقی این دفاع سن
سیمون از صعود بورژوازی و حاکمیت آن، موضوعیت بخشیدن به مفاهیم «کار» و «خدمت» (کارآیی) است.
33
·
سن سیمون اما با موضوعیت بخشیدن انتزاعی
به کار و خدمت ـ همزمان ـ جامعه بورژوائی را و طبقه بورژوازی را به مثابه عام
الاعتبار، یعنی به عنوان عامل قطعی و نهائی ایده ئولوژیزه می کند.
34
·
این کرد و کار سن سیمون در اصل
بدان صورت جامه عمل می پوشد که «کار صنعتی» نه به عنوان چیزی تعیین شده توسط حقوق
مبتنی بر مالکیت خصوصی، بلکه به مثابه زینت «پیشرفت روحی» جا زده می شود.
·
به مثابه ماهیت قلمداد می شود و «عشق
وافر به حاکمیت انحصاری بورژوازی صنعتی (تحت عنوان صنعتگران) تبلیغ می شود.»
·
(مارکس و انگلس، کلیات، جلد 1، ص 534)
آگوست کومته (1798 ـ 1857)
ریاضی دان، فیلسوف، منتقد مذهب،
از نمایندگان اصلی پوزیتیویسم فرانسه،
از بنیانگذاران جامعه شناسی
·
آگوست کومته از سال 1817 تا سال
1824 به عنوان منشی سن سیمون کار می کند:
·
محصل نمونه سابق دانشکده پلی تکنیک
از سوئی به دلیل داشتن تمایلات جمهوری خواهی و از سوی دیگر به دلیل نابسامانی های
روانی اش بیکار است.
·
پس از دعوا با «رزاق» خود ـ سن
سیمون ـ او را ترک گفته است.
·
ولی علیرغم آن، «جسورانه ترین افکار»
او را از آن خود کرده است.
·
(کون، «پوزیتیویسم در جامعه شناسی»، ص 9)
1
·
«کومته سیستم بخش بزرگ افکار سن سیمون است.
·
کومته ـ بر عکس عصر به اصطلاح «متافیزیکی»
نا آرام و نارسا ـ در صدد آن است که به
مدد علم سوسیولوژیکی نوین، همبستگی و تداوم حیات اجتماعی را که در عصر تئولوژیکی
حاکم بود، احیا کند.
·
البته، دیگر نه با تئولوژی و یا متافیزیک،
بلکه با پوزیتیویسم.»
·
(ک. شیلینگ، «تاریخ افکار اجتماعی. فرد،
همبود، جامعه»، 1958، ص 408)
2
·
کومته نیز بسان سن سیمون، قصد
خاتمه دادن به انقلاب فرانسه را دارد.
·
(گلدنر، «جامعه شناسی غربی در بحران»، 1974،
ص 135)
3
·
درد کومته اما بمراتب کمرشکن تر از
درد سن سیمون است:
الف
·
درد کومته اولا این است که «خاتمه
بخشیدن» به حوادث انقلابی (1789 ـ 1848) با تأسیسات ثباتمند بورژوائی کنسرواتیو (محافظه
کار) بسیار کند و دشوار صورت می گیرد.
ب
·
درد کومته ثانیا این است که حاکمیت
بورژوائی کنسرواتیو از سال 1852 توسط جناحی از بورژوازی حمل می شود که تحت حمایت
تردید آمیز «بناپارتیسم» قرار دارد.
·
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد 8، ص 115)
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر